Za pomocą zaimków dzierżawczych jesteśmy w stanie określić, do kogo należy lub z czym jest związana dana rzecz, idea, osoba.
Zaimkami dzierżawczymi są zaimki:
|
Os. |
Singular |
Plural |
|
1. |
mine |
ours |
|
2. |
yours |
yours |
|
3. |
his hers its |
theirs |
Poniżej przedstawiono przykłady zastosowania zaimków dzierżawczych:
Whose is this car? It’s mine. - Czyj to samochód? To mój.
Does Michael own this apartament? - Czy Michał posiada ten apartament?
Yes, it’s his. Tak, to jego.
Is this her apple? No, it is mine. - Czy to jej jabłko? Nie, to moje.
W tej chwili należy również wspomnieć o przymiotniku dzierżawczym, który w przeciwieństwie do zaimka dzierżawczego, nie zastępuje rzeczownika, ale występuje razem z nim. Przymiotniki dzierżawcze przedstawione są poniżej:
|
Os. |
Singular |
Plural |
|
1. |
my |
our |
|
2. |
your |
your |
|
3. |
his her its |
their |
Zarówno zaimek dzierżawczy, jak i przymiotnik dzierżawczy, tłumaczą się na język polski w taki sam sposób, jednak nie można używać ich zamiennie w języku angielskim. Zaimek dzierżawczy bowiem zastępuje rzeczownik, a przymiotnik dzierżawczy może występować jedynie przy rzeczowniku. Sposoby ich zastosowania przedstawiono w poniższych przykładach:
You take her book and I'll take mine. - Weź jej książkę, a ja wezmę moją.
W pierwszej części zdania użyto przymiotnika dzierżawczego razem z rzeczownikiem, następnie mogliśmy już zastosować zaimek dzierżawczy w celu uniknięcia powtórzeń.
It is my room. It’s mine! - To jest mój pokój. Jest mój!
Na przykładzie powyższych zdań widzimy, że pomimo tego, iż zarówno zaimek, jak i przymiotnik tłumaczą się tak samo, nie jest bez znaczenia to, którego z nich użyjemy.