Okresami warunkowymi nazywamy zdania złożone, w których człon podrzędny zawiera wyrażenie warunku. Możemy je podzielić na dwie grupy:
1. Kiedy nie znamy faktycznego stanu rzeczy w przeszłości, teraźniejszości, czy oczywiście przyszłości.
a) Mówiąc o przeszłości, używamy w obu zdaniach czasu przeszłego:
If Tom sold his car, he made the right decision.
If you were at this party, you were probably wearing your new dress.
b) Mówiąc o teraźniejszości, używamy w obu zdaniach czasu teraźniejszego:
If Tom is selling his car, he makes the right decision.
If you are at this party, you are probably wearing your new dress.
c) Mówiąc o przyszłości, w zdaniu warunkowym używamy czasu teraźniejszego:
If Tom sells his car, he will make the right decision.
If you go to this party, you will probably be wearing your new dress.
2. Kiedy znamy faktyczny stan w przeszłości lub teraźniejszości.
a) Mówiąc o przeszłości, w zdaniu warunkowym używamy czasu past perfect, a w zdaniu nadrzędnym czasu conditional perfect.
If Tom had sold his car, he would have made the right decision.
If you had gone to this party, you would have worn your new dress.
b) Mówiąc o teraźniejszości, w zdaniu warunkowym używamy czasu simple past, a w zdaniu nadrzędnym czasu conditional simple.
If Tom were wiser, he would sell his car.
If you liked swimming, we would go to the swimming pool.
c) Mówiąc o przyszłości nie możemy oczywiście być pewni stanu rzeczy, jednakże używamy tego samego okresu warunkowego co w przypadku teraźniejszości, kiedy uważamy coś za mało prawdopodobne.
If I won the lottery, I would buy a new house.
If I became the manager, I would give everyone a rise.