1. Tworzenie formy trybu subjunctive
Forma subjunctive czasu teraźniejszego (present subjunctive) dla wszystkich osób jest taka sama, jak forma bezokolicznika bez słówka to. Dla czasownika “to be” będzie to forma be, dla czasownika “to do” – do itp.
Forma subjunctive czasu przeszłego (past subjunctive) dla wszystkich osób jest taka sama, jak forma simple past. Wyjątkowo dla czasownika “to be” w pierwszej i trzeciej osobie liczby pojedynczej może to być zarówno was, jak i were. Forma were jest zwykle stosowana w celu podkreślenia wątpliwości lub nierzeczywistości sytuacji (np. słynne “If I were a rich man ...” ze “Skrzypka na dachu”).
2. Forma present subjunctive używana jest:
a) w wykrzyknikach, w celu wyrażenia pragnienia lub nadziei, często zwracając się do sił ponadnaturalnych:
Long live the queen !
(God) bless you !
b) w poezji, aby wyrazić pragnienie, albo w zdaniach opisujących warunek lub ustępstwo:
Stevenson: Fairy the day shine as it shone in my childhood (May the day shine / I hope it will shine)
Shakespeare: If this be error, and upon me proved ... (If this is error)