W przypadku zdań dopełnieniowych, użycie czasów podlega zasadom następstwa czasów (sequence of tenses). Jeżeli orzeczenie zdania nadrzędnego jest w czasie przeszłym, to zdanie dopełnieniowe również występuje w czasie przeszłym (chociaż bywają odstępstwa od tej reguły w mowie potocznej).
Jeżeli czynności w obu zdaniach są równoczesne, wtedy orzeczenie w obu zdaniach jest w czasie simple past lub past continuous:
I think that he works too hard.
I thought that he worked too hard.
I know that Tom is buying a new car.
I knew that Tom was buying a new car.
Występuje tu tak zwane “cofnięcie w przeszłość”, czyli zamiana czasu teraźniejszego na czas przeszły w obu zdaniach, w przeciwieństwie do języka polskiego, w którym występuje tylko cofnięcie w przeszłość zdania nadrzędnego (Wiem, że Tom kupuje nowy samochód. - Wiedziałem, że Tom kupuje nowy samochód).
Jeżeli w zdaniu dopełnieniowym opisujemy czynność, która zdarzyła się wcześniej niż czynność opisywana w zdaniu nadrzędnym, orzeczenie zdania dopełnieniowego jest w czasie past perfect lub past perfect continuous.
I am sure that he did this thing.
I was sure that he had done this thing.
I know that Tom was painting his house.
I knew that Tom had been painting his house.
Jeżeli natomiast w zdaniu dopełnieniowym opisujemy czynność, która miała nastąpić później od czynności opisanej w zdaniu nadrzędnym, używamy wtedy form conditional simple bądź conditional continuous.
I am sure that she will call me today.
I was sure that she would call me today.
I know that Tom will be painting his house.
I knew that Tom would be painting his house.
Zasadę powyższą stosujemy w przypadku zdań zawierających operator „will”. Jeżeli mówiąc o czynnościach przyszłych użyjemy np. formy be going to, stosujemy wtedy zasadę “cofnięcia w przeszłość”:
Tom says he is going to paint his house.
Tom said he was going to paint his house.
Szczególnym przypadkiem zasady następstwa czasu są zdania z wyrażeniem I wish, wyrażające żal lub pragnienie. Wtedy tylko orzeczenie zdania dopełnieniowego jest “cofnięte w przeszłość”. W takich przypadkach czasownik „be” w czasie simple past ma formę „were” we wszystkich osobach:
I wish I were a rich man.
I wish she hadn’t waited for me.
I wish that John would paint his house.