Spółgłoski podwojone wymawiamy pojedynczo: nennen, kennen, fassen.
Inne różnice między polską a niemiecką wymową:
- c wymawiamy jak polskie c przed ä, e, i: Cäsar, Circe; c wymawiamy jak k przed innymi samogłoskami i na końcu wyrazu: Calau, Cabinda, Canasta (jest wiele wyjątków od powyższej reguły)
- ch po a, o, u wymawiamy jak polskie ch: auch, Buch, Rachen; ch po eu, äu, e i innych samogłoskach wymawiamy jak polskie miękkie ch’ w wyrazie “wymachiwać”: ich, dich, euch
- ch na początku wyrazu przed ä, e, i wymawiamy jak polskie miękkie ch’ w wyrazie “wymachiwać”: ich, dich, euch, w pozostałych sytuacjach najczęściej jak k: Charakter
- ck wymawiamy jak polskie k: Nacken
- g w przyrostku -ig wymawiamy jak polskie miękkie ch’ w wyrazie “wymachiwać”: knackig
- h po samogłosce nie wymawiamy: nehmen, nahe (wyjątek: Ahorn), w pozostałych wypadkach wymawiamy tak, jak angielskie h (przydechowe): Habe, Haare
- ng wymawiamy jak n tylnojęzykowe w wyrazie bank: Gesang, singen
- ph wymawiamy jak polskie f: Photographie
- s na początku wyrazu i między samogłoskami wymawiamy jak polskie z: Sahne, Sache, Hase; w połączeniach ze spółgłoskami innymi niż t, p jak polskie s: Sklave, Slowake, Slawe, Smoking
- sch wymawiamy jak polskie sz: schwarz, Schmelz
- ss wymawiamy jak polskie s: lassen
- sp zazwyczaj wymawiamy jak polskie szp: Spagat, spät
- st zazwyczaj wymawiamy jak polskie szt: Stand, stehen
- ß wymawiamy jak polskie s: Faß, Maß
- tsch wymawiamy jak polskie cz: Deutsch
- th wymawiamy jak polskie t: Theater
- tz wymawiamy jak polskie c: Katze
- v zwykle wymawiamy jak polskie f: vor, vergeben; jedynie w wyrazach zapożyczonych zdarza się wymowa w: Violine
- y przed samogłoską wymawiamy jak polskie j: Yacht, w pozostałych , liczniejszych wypadkach jak ü: Ypsilon
- z wymawiamy jak polskie c: Zustand, Zahn.